Verhaal 3 Door China van Beijing naar Hong Kong 28/11 - 24/12

Na 6 dagen Beijing (zie verhaal 2  Beijing) reizen we nu in een halve cirkel door het midden en zuiden van China met als eindbestemming Hong Kong.  We reizen per high speed trein en een keer per vliegtuig. In 26 dagen (van 28/11 tot 24/12) doen we de volgende plaatsen aan:

- Pingyao met stokoud centrum binnen stadsmuren (2 nachten)

- Xian, met het terracotta leger (3 nachten)

- Lijian (vliegen), ook een oud authentiek centrum (3 nachten) met een tour naar de Tiger Leap Gorge

-Wumu, gehucht diep in de bergen aan het begin van de Yangtze rivier (we boekten 3 nachten, we bleven 6 nachten)

- Dali, ook weer een oud centrum (1 nacht, doorreis)

- Yanshuo, met karstgebergte (3 nachten)

- 4 dagen door rijstvelden, theeplantages en tribal villages,auto met driver (5 nachten)

- Hong Kong  (4 nachten), 24-12 vlucht naar Noord Thailand

Zie de eerste foto voor een kaartje van de route door China
 

Met 240 km/u naar Pingyao
De taxi loodst ons door het drukke Beijing naar het imposante treinstation west. We zoeken onze weg, gaan door meerdere controles en komen in een lange rij voor de automatische ticketcontrole. In de massa stromen we de perrons op en vinden onze high speed trein. In de trein ziet alles er gelikt en super clean uit. We zoeven de stad uit en met 240 km/u vliegen we door het saaie en vlakke landschap van tuinbouwgebieden in wintertooi en te midden van deze vlaktes geconcentreerde hoogbouw flatwijken en industriële plants. Dan even door een grauw berggebied. Geen aantrekkelijk landschap al met al.
In de trein worden continu de vloeren afgenomen en de toiletten schoon gehouden. Kan de NS nog wat van leren. Een karretje met eten en drinken komt regelmatig voorbij. Heet water is gratis te tappen. We zitten lekker te lezen en drinken thee van Hollandse theezakjes. Kortom aangenaam verplaatsen zo.

Schriken in Pingyao
Een taxi zet ons af bij een wat krakkemikkig hotel in een 400 jaar oud complex van binnenplaatsen. De hele stad binnen de hoge stadsmuren is stokoud en in oude staat gebleven. Daarom wilden we hier langs. Maar...... alles is geheel overgenomen door de commercie gericht op de Chinese toeristen: souvenirshops en restaurants, die alle wel open zijn, maar waar bijna niemand komt. Het is laagseizoen, ook voor de Chinese toeristen. Gelukkig maar. Westerse toeristen zien we helemaal niet. In het hotel zijn wij de enige gasten en de oude beheerdame kent geen woord engels. Het is voor ons wennen. Gelukkig hebben we elkaar.

Naar supermodern Xian
Xian doen we aan omdat in de buurt hèt highlight het Terracotta leger te zien is. We reizen er weer strak gereglementeerd in de luxe high speed trein heen, door en saai wintergrauw landschap en smog. In Xian duiken we de luxe metro in en komen terecht in een gezellig youthhostel dat via Booking.com  boekten (zoals alle hotels). Daar treffen we wat jonge westerlingen en gelukkig een Engels sprekende staf.Het centrum van deze stad is supermodern. Dan maar naar de oude moslimwijk, maar die zit stampvol met fel verlichte en luidruchtige straatverkoop en eettentjes en het is er stampdruk. Wel leuk. Na de lunch lopen we een shopping mall in, die zich kan meten met de meest luxe ter wereld. We zijn snel weer uit deze decadentie. Dit is ook China.

Dumplings maken
In het hostel is het vanavond cursus zelf dumplings (gevulde deeglapjes) maken. We hebben als oudjes pret met de jongeren, o.a. een aantal Europese studenten, waaronder een NL-ster, die in Sjanghai een half jaar Chinees recht studeren.

Terracotta leger
Met de minibus rijden we door mist en smog ruim een uur naar het terracotta leger, met wat jongeren uit het youthhostel en een jonge, half verstaanbare engels kwetterende Chinese gids (gelukkig herhaalt ze alles meerdere keren), . We zien veel hoge flats in aanbouw en fabrieken. De flats staan altijd dicht op elkaar met enkel parkeerplaatsen er tussenin. Op het terrein van het Terracotta leger werken we ons weer langs schreeuwerige toeristententjes naar binnen. Het is imponerend om het leger live te zien. Ieder van de 8000 beelden heeft een ander gezicht, het gezicht van een van de werkers/slaven. Als de kop klaar was werd de werker gedood, 2500 jaar v.o.j. Alle opoffering diende ertoe dat de eerste  keizer van China meer hoop kreeg dat hij na zijn dood op de een of andere manier zou voortleven. Hij bouwde alles wel onder de grond en daardoor is het gespaard gebleven voor de toorn van vijandige opvolgende dynastiën.

Ontzag voor de keizers
Het toertje brengt ons nog naar een tombe van een volgende keizer uit de eerste dynastie, maar dat blijkt slechts een forse door mensenhanden opgeworpen berg te zijn, meldt onze gids, en of we maar foto' s willen nemen. Het werkt op onze internationale lachspieren. De keizer ligt midden diep onder de berg en onder meer uit bijgeloof durven de Chinezen de tombe nog steeds niet te openen.
Je voelt wel veel ontzag bij Chinzen voor de keizerss

De eerste keizer heeft China verenigd en alle opvolgers hebben het land bijeen weten te houden, inclusief Mao en de huidige Xi, die zich overigens als president voor het leven heeft benoemd, als een echte keizer.

De volgende dag bestijgen we de oude, forse stadsmuur van Xian. Mieke fietst het quadrant van14 km door de mist en de smog, ik spaar mijn longen. Het is koud. Eind van de middag stappen we het vliegtuig in naar het warmere zuiden.

Lonely in Lijiang
's Avonds laat landen we in Lijiang. De taxi zet ons af aan de rand van de oude en authentieke (dachten we) binnenstad. Zoek het verder maar uit. We merken meteen dat je hier in het zuiden met engels helemaal nergens komt. Met het adres in het chinees in onze telefoon proberen we verder te komen. Een vrouw is zo vriendelijk met ons mee te zoeken in dit doolhof en uiteindelijk lukt dat. Het hotel met 'english speaking staff' spreekt nauwelijk engels en weet niets. We zijn enige gasten. Het valt ons steeds meer op dat wij de enige westerlingen zijn, zowel in trein en vliegtuig als in de stad. Het is laag seizoen voor het toerisme.

Las Vegas en Volendam
In het centrum van de oude binnenstad van Lijiang is het weer kermis, nog erger dan in Pingyao: alle stokoude straatjes en pleinen zijn overladen met souvenirwinkels, eettenten en hier ook best wel veel chinese toeristen, die dit vermaak, een combinatie van Las Vegas en Volendam, blijkbaar erg leuk vinden. Wij niet. 
We vinden gelukkig de lokale warenmarkt. Daar struinen we graag en er zijn geen Chinese toeristen. En we zijn blij dat hier in het zuiden de grauwsluier van mist en smog weg is.

De Tiger Leap Gorge
Via internet lukt het ons een toertje te boeken naar de Tiger Leap Gorge, een highlight. De Yangtze rivier perst zich er doorheen. We hebben geluk met een erg goed Engels sprekende en open minder driver/gids. In de gorge, op het terras van een Tibetaans eethuisje (we zitten niet ver van Tibet) zitten we in de zon, met ver in de diepte de kolkende rivier, en discussiëren we over het leven in China. Zoals over Mao. De vader van onze gids zat bij de beruchte rode brigade en is nog steeds een verstokte Mao aanhanger. Hijzelf en zijn generatie is wat kritischer, maar men zegt ook: 'nobody is perfect'. Hij heeft een hekel aan de gigantische flatbouw. Hij gaat er niet wonen en snapt niet dat zoveel Chinezen zich in de schulden steken voor een flat.

Tibet
Heerlijk om even uit de hazzle van de stad en in schitterende natuur te zijn. Hoewel, we zien dat de prachtige kloof doorsneden gaat worden door twee giga hoge bruggen, nu in aanbouw, een voor de higway en een voor de trein. Maar waar naar toe vragen we ons af. Naar Sjangri La, een volgend stadje hoog in de bergen? Maar daar gaat weinig verkeer heen. Later wordt ons vermoeden bevestigd dat de weg en spoor worden doorgetrokken naar Lhasa, Tibet, en dat het motief vooral politiek lijkt: het beter ontsluiten van Tibet met als doel het meer integreren van Tibettanen met de rest van China.

Naar Wumu
Vanuit Lijiang gaan we naar Wumu, een gehucht diep in de bergen. We boekten dit al in NL. Het vinden van de opstapplaats levert weer veel gedoe op. We verlangen even naar zo'n geheel  verzorgde reis met chauffeur. We belanden toch in de SUV van Jeff, die met zijn Belgische vrouw en 2 kinderen (die drie verblijven nu helaas in België) de enige lodge (8 kamers) in Wumu runt. De tocht van 4 uur door de bergen is schitterend. We lunchen in het laatste bergdorp met voorzieningen. We merken dat hier geen westerlingen en ook geen Chinese toeristen komen. We vallen op en mensen zijn vriendelijker. Door naar Wumu wordt de weg steeds smaller. In Wumu gaan we eerst langs het schooltje (33 kinderen uit Wumu en omliggende dorpjes). Jeff blijkt de burgemeester te zijn van al deze dorpjes.

Wumu - een verademing
De lodge is een erg informele en huiselijke herberg. Onze kamer kijkt uit over de bergen en de rivier. De hond gaat steeds mee op onze wandelingen. We vinden het hier heerlijk. We hebben drie nachten geboekt, maar we blijven er zes. Het is een verademing na onze wat tegenvallende ervaringen in China na Beijing.

Varkens
We zijn de enige gasten in de lodge, maar gelukkig verblijft er ook een erg leuke Engelse vrouw die samen met een Chinese studente agriculture een project in het dorp draait om op microniveau de varkenshouderij te verduurzamen en de opbrengst te verbeteren. Ieder huis heeft wel wat varkens. We hebben erg leuk contact met dit stel. De jonge Chinese spreekt redelijk Engels. Mooie kans om eindelijk een Chinees beter te leren kennen. We wisselen veel uit en ik krijg mijn eerste les Chinees. Zij (23) is trots op de keizerlijke geschiedenis. Op school wordt dat erin gestampt. Kennis van de geschiedenis van andere landen en werelddelen heeft ze totaal niet. Ze wil wel graag op reis naar Europa.

We maken mooie hikes, soms met een dorpsbewoner als gids, die ons dan met gebarentaal op bijzonderheden wijst, en noedelsoep regelt in een gastvrij huis in een volgend dorpje. In de dorpen heeft de tijd honderd jaar stilgestaan, behalve de overal aanwezige smartphone. Men leeft hier zelfvoorzienend van kleinschalige en handmatige landbouw en dus van varkentjes.
Alle dagen is de lucht blauw en de temperatuur overdag in de zon lekker. 's Nachts is het koud. 

Na 6 dagen nemen we roerend afscheid van iedereen, ook de vriendelijke en altijd zingende kok, een Chinese vrouw, die heerlijk voor ons kookte, en natuurlijk van Baley, de hond. Wumu was een bijzondere ervaring. Dat je hier kan verblijven in een gezellige herberg, in een authentiek gebleven dorp is geweldig. Het contrast met het stedelijke China kon niet groter.

FOTO'S VAN WUMU: KLIK OP

https://photos.app.goo.gl/ArKZNUrTWEBocbeo6

Dali: alweer kermis
Nee hè, niet weer. Als we met de trein in Dali aangekomen het oude centrum inlopen zien we meteen de herhaling van Pingyao en Liyiang: een kermis van toeristenshops, eettenten en Chinese  toeristen. We zijn er op doorreis, alleen 's avonds en dat is ruim voldoende.

Naar Yangshuo, naar het karstgebergte
We treinen de volgende dag van Dali eerst naar Guilin, in het zuiden van China, 10 uur met de high speed trein. Lange tijd rijden we alleen maar door tunnels. Wat een vermogen moet de aanleg van dit spoor gekost hebben. Pro Rail zou zich kapot schrikken. 

Met wat gedoe en geluk komen we laat op de avond terecht in ons hotel ergens buiten Yangshuo. We zijn ook weer de enigen in dit hotel. We kunnen net nog bier krijgen en moe van de reis ploffen we neer op ons hotelbed. Pas de volgende morgen zien we dat we omgeven zijn met het karstgebergte, echter in de mist. Beide dagen in Yangshuo is het grijs en koud.

Op slag vegetariër
Een bezoek aan de locale markt maakt Mieke tijdelijk een vegetariër. Niet alleen alles wat in een varken zit ligt ten toon. We zien ook kooien met nog levende honden en katten met daarnaast keurig gevilde honden en katten aan de haak.

Karstgebergte
We maken, met toch flink wat chinese toeristen, een boottocht op de rivier tussen de karstbergen door. Het heeft een ansichtkaartenschoonheid. 's Avonds genieten we echt van een theater voorstelling op en aan het water tussen de karstbergen, een soort opera met prachtige lichteffeften, geregisseerd door de maker van de film 'Rais de red lantern'.

Even lekker lux
In NL boekten we 4 dagen langs tribal villages, theeplantages en rijstterrassen, per auto met driver. Na alle gedoe bij het vinden van onze weg is dit wel even heel relaxed. Ook de luxe hotels zijn geregeld. We hoeven maar in te stappen. Heerlijk!

Dong people
We rijden de eerste dag 5 uur naar het noorden, over een opvallend lege snelweg met veel tunnels. De investeringskeuzes van het regime snappen we vaak niet. Het is nog steeds grijs en koud. De eerste dag eindigt in een geheel houten dorp in de bergen, waar de dong-people leven. Ook het 'VIP-hotel' kraakt van al het hout. Op de kamer vinden we een lang en dik touw, met een haak eraan, kennelijk bedoeld om als het zaakje in de fik vliegt een ontsnappingskans te bieden. De dong-people beelden s'avonds in een dansvoorstelling traditionele verhalen uit. Alweer een culturele avond!  
De tweede dag bezoeken we twee dong-dorpen nog hoger in de bergen, dus nog minder toeristisch en meer authentiek. Inmiddels is het weer zonnig en warm.

Vuurtje onder de drumtower
Ieder dorp heeft meerdere houten drumtowers, oude torens in pagodestijl, die ooit dienden om drummend de tijd te melden. De oude mannen van het dorp zitten er 's avonds onder, rondom een klein vuurtje (het is een wonder dat de torens niet in de hens gaan) en kijken in een poppenkastopstelling naar een groot tv scherm met een Aziatische b-film van de goede, de slechte en mooie, afhankelijke vrouwen. Wij schuiven ook aan om ons even te warmen. Het verbale contact bestaat uit "Holland!" en "Haelleand?!" Ze zijn wel vriendelijk.

Wind- en regenbruggen
De derde dag tuffen we de bergen uit en zoeven over een echt lege snelweg met veel tunnels (het is maandagmorgen!). We bekijken een theeplantage en eindigen op het balkon in de zon van onze hotelkamer, met uitzicht op een 'wind en regen brug'. Iedere oude brug hier heeft een pagode-achtige overkapping tegen wind en regen, gemaakt van hout zonder één spijker. Zo bouwden de dong-people ook hun huizen. We zien het ze nu ook nog doen.

De laatste dag zet onze driver ons af in het bergdorp Ping An, tussen de rijstterrassen, ook een highlight in China. Boven op het uitzichtpunt zien we de zon ondergaan boven de mooie structuur van de terassen. Ook hier in het youthhostel zijn we de enige gasten. Met de openhartige receptionist, een goed Engels sprekende jongen, praten we 's avonds rond een houtskoolvuurtje (in het houten hotel!) over zijn leven en dromen. Hij past niet in het traditionele patroon, wil reizen en zijn eigen weg kiezen. Dat geeft hem een lastige relatie met zijn familie. En familie in China is belangrijk.

Voor de laatste dag regelen we een gids en hiken we, weer onder een grijze hemel, door de bergen en langs rijstterrassen naar twee dorpen verder.

Veel zin in Hong Kong
Als we onder aan Ping An de bus willen pakken, ontmoeten we een Engelsman met flinke rugklachten, die in Malawi woont. Hij wacht op de taxi naar het station waar wij ook heen moeten, twee uur rijden. We kunnen mee, maken een goede deal met de driver en dragen de bagage van de Engelsman. Lekker, geen gezoek meer.
Met de high speed trein racen we (ruim 300 km/u, een record) naar Hong Kong. Twee keer door de douane en met de metro snellen we van de wijk Kowloon op het schiereiland naar Hong Kong Island. Het is avond en het is Aziatisch warm! Voor het eerst in bijna twee maanden. En we zien water, de zee, ook sinds twee maanden. 

Gezellige wijk

Onze hotelkamer ligt op de 19e verdieping van een modern zakelijk hotel in een gezelige wat oudere wijk met veel winkeltjes  en restaurantjes. We voelen ons er direct thuis en voelen ons opgelucht nu we weg zijn uit China. Hong Kong is sinds 1998 onderdeel van China, maar met een aparte status tot 2048. En dat is verfrissend goed te merken! Ander publiek.Voertaal engels. Een mix van eetculturen. Bruin brood. Supermarkets met veel westers spul. We halen take away falafel eten en drinken een fles Australische wijn leeg.

7 miljoen mensen op dat hele hele kleine stukje aarde

We hebben vier dagen om een beeld te krijgen van deze bijzondere stad. We klimmen met de kabeltram naar een bergtop en zien hoe 7 miljoen mensen op dit kluitje wonen: de lucht in, zo tussen de 30 en 90 verdiepingen en heel klein en duur gehuisvest: 35 m2 is normaal voor een gezin. Anders past het niet. Op straat en in de onmisbare metro is het altijd druk maar relaxed.
We varen met een oude ferryboat door de haven, een stuk zee tussen eiland en schiereiland. 
Bij de sportwinkel Decathlon passen we mountainbikes, die we bij Decathlon in Thailand misschien gaan kopen. Die winkels zitten dus overal. Best goede fietsjes.

Kritische gids

We lopen mee met een 'free walking tour', zoals iedere grote stad heeft. De gids gaat uitgebreid en zonder terughoudendheid in op de politieke verhoudingen tussen Hong Kong en China, vanuit de koloniale geschiedenis en de overeenkomst van 1998 tussen de UK en China, die in 2048 moet leiden tot algehele samenvoeging van Hong Kong met het 'moederland'. Dat kan de komende jaren nog spannend worden. In 2014 kwam die spanning tot uiting in het massale 'umbrellaprotest' van enkele maanden tegen de niet geheel democratische verkiezingen in Hong Kong (umbrella's tegen het traangas).

Dan staan we weer een half uur in de rij voor een sfeervol din sum restaurant in ons wijkje. Het wachten wordt beloond. We vinden Hong Kong een erg leuke stad.

Dat was China. Hoe vonden we het?
Al bij het aanvragen van visa hadden we we gemengde gevoelens. Wat een controlstaat. 
We hebben in onze reis een maand China opgenomen omdat we het China van nu wilden zien, met alle bedenkingen die we hadden over het regime en ook over de effecten van de centraal aangestuurde enorme groei die het land decenialang en nog steeds doormaakt. 
We hebben het een beetje kunnen zien en we worden er niet enthousiaster van. Zoals de smog in het noorden, de sobere flatwijken, waar een deel van China wel moet wonen, de overal aanwezige controle van burgers. Met wat we gezien hebben vinden we het ook geen mooi land. Daar komt bij dat het sterk toegenomen chinese toerisme in eigen land historisch-culturele delen van oude steden (voor ons) heeft verpest. We zijn die steden gaan mijden. In de country hadden we het veel meer naar ons zin, met als toppertje Wumu. Een aanrader!

In China waren we gehandicapt door het taalprobleem bij het vinden van je weg, maar vooral in het contact. Het werkt wat vervreemdend als je totaal niets kunt delen. Gelukkig hadden we goed contact met enkele Engels sprekende Chinezen. Die waren goud waard.

Het gebrek aan democratische rechten en het ontbreken van vrijheid van meningsuiting: Chinezen die we spraken zien dat wel, er is ook gelatenheid. Over de overheid en de communistische partij zei een hoteleigenaar: "Ik ben een vrije jongen, ik heb daar niets mee van doen". Ook de periode onder Mao lijkt geen echt kritische aandacht te krijgen. De openhartige gids in Hong Kong was wel even lekker. Hong Kong vonden we een mooie besluit van China. Zoals we Beijing een mooi begin vonden van deze 32 dagen China.

En nu naar Noord Thailand!

FOTO'S VAN BEIJING NAAR HONG KONG: KLIK OP

https://photos.app.goo.gl/bpxfM9raxn3DHbe49