Verhaal 1 Nepal 23-10 tot 21-11 2018

LEES EERST HET INTRO

Amsterdam - Kathmandu 23/24 - 10 - 2018

Eerst even vliegen. Van het logistiek heldere Schiphol naar Charles de Gaulle, logistiek rommeltje. Toch vinden we de aansluiting naar Delhi, met Air India. Curry met rijst aan boord. Vliegen vinden we beiden altijd leuk. Dan door naar Kathmandu, een van de lastige vliegvelden (landen tussen de bergen), maar ook dat lukt. 

Kathmandu

In de taxi naar het hotel hebben we de eerste kennismaking met de verkeerschaos, stof en smog. De volgende dag kopen we mondkapjes en bezoeken Durbar Square, in het centrum met het koninklijk paleis, in restauratie na de  aardbeving van 2015. China betaalt mee. Dan naar Swayambhu, een boeddhistische tempel op een steile heuvel met veel apen.

De tweede dag proberen we bij een van de wel 1000 trekkingagencies een trekking in de Himalaya te regelen. Na een paar bureaus (same same but different) besluiten we naar Pokhara aan de voet van de Annapurna te reizen en daar de trekking te regelen.

Stof, smog en chaos

Inmiddels doet stof en smog een aanslag op onze luchtwegen. Vooral ik (Michel, ik schrijf) heb er last van. Kathmandu lijkt een erg ongezonde stad van 1 miljoen mensen. Velen gebruiken een mondkapje. De verkeerschaos van scooters, motoren en kleine auto's is enorm. Oversteken als voetganger kan alleen door je dwars in de verkeerstroom te werpen. Ze stoppen wel voor je. Het is even wennen aan het Aziatische gedoe, nog moe van het vertrek uit NL (huis verhuurklaar en echt schoonmaken) en de vlucht.

Geen geld

We vertrekken een dag eerder dan gepland naar Pokhara. Eerst nog geld pinnen en dan gaat het mis: wel een bonnetje, geen geld. Later blijkt het bedrag ook afgeschreven. Het schijnt dat dit vaker gebeurt en het bedrag zou worden teruggestort...... Echt iets voor Mieke.

Pokhara

De vriendelijke hotel baas in Kathmandu, met Italiaanse vrouw, brengt ons naar de bus. Een deel van de bagage, onder andere fietsoutfit, laten we in het hotel achter. Het duurt uren als de bus de stad uitkruipt. De wegen zijn soms een deel asfalt, vaak kapot en vol kuilen. De bus stopt regelmatig bij pleisterplaatsen, waar je wat kunt eten of drinken. We kopen appeltjes.Het gaat relaxed, niemand heeft haast. Na 9 uur hobbelen betrekken we in Pokhara een luxe hotel. Ook al ben ik nog verkouden / allergisch en moet ik veel hoesten, op het balkon van onze kamer in de zon met uitzicht op de witte toppen van Himalayai is het heerlijk.

Het toerisme in Nepal is geheel gericht op trekings in de Himalaya. Ons plan is om twee trekkingen te doen: een lichte van drie dagen om erin te komen en de 10 (of meer) daagse trekking naar Annapurna Base Camp (ABC) op 4100 meter. 

Toch geld

Inmiddels heeft Mieke na tweemaal bezoek aan de bank het voor elkaar: het gepinde en niet uitgekeerde bedrag is teruggestort. Ons vertrouwen in het Nepalese bankwezen stijgt. 

De toeristen in Pokhara zitten aan Lakeside, aan de voet van het meer tussen de heuvels. Eigenlijk is dit deel van de stad een groot resort met meer luxe en vooral veel winkeltjes, met naast de traditionele toeristenzooi heel veel outdoorwinkels met alleen maar namaak, waarbij  'the north face' de kroon spant. Nepalezen lopen ook allemaal in 'the north face'. Aan het meer drinken we thee. De Nepalezen zijn aardig en relaxed. Het zijn hindoes  of boeddhisten en dat lijkt goed samen te gaan. We voelen ons erg veilig in Nepal.

De Royal Trekking

Voor de drie daagse trekking, de 'Royal Trekking' (prins Charles liep deze trekking ooit vlak voor zijn huwelijk met Di) regelen we via de hotelbaas een gids, slaapzakken en stokken. Met de wat oudere gids Prem gaan we op pad.  Een taxi zet ons af. Over onverharde wegen en dan weer een steil voetpad bereiken we authentieke gehuchten en dorpjes.  We lunchen bij locals, eten dal bat , het nationale gerecht  op basi van linzen, en drinken koude cola. Het is zonovergotenen warm, 25 graden. Overnachten doen we bij locals in een schuurtje, ze noemen het hotel. De familie blijkt te bestaan uit opa en oma en een stuk of zes vrolijke kleinkinderen. De ouders werken in Quatar of in de stad. Een ouder studeeert in Japan. Na de noodles om 19 uur in de slaapzak en onder een dikke deken. Het is donker en koud. 

Onze gids Prem is weinig communicatief maar verder oké. Hij heeft een boerderijtje oost van Kathmandu, waar vrouw en kinderen wonen. In het trekkingseizoen is hij ver van huis.Ook de tweede dag komen we geen andere toeristen tegen, met uitzondering van vier Nederlanders. Dit gebied is nu minder populair omdat het ontsloten is door de aanleg van (onverharde) wegen. Voorheen liep het verkeer enkel over voetpaden. De vooruitgang houdt de toeristen weg..... 

Aan het eind van de tweede dag meldt de gids dat we morgen na een korte wandeling direct naar Pokhara teruggaan. Daar steken we een stokje voor. We hebben drie dagen geboekt! Dus de derde dag hebben we nog een pittige tocht tussen de rijstterrassen en via een steile lange klim terug richting meer bewoonde wereld, waarbij het laatste traject over zo'n nieuw aangelegde weg loopt.

Chillen in Pokhara

Met wat spierpijn in bovenbenen en kuiten, knieën  zijn oké (Mieke heeft geen last dankzij atletiek), chillen we twee dagen in Pokhara. We gaan uit eten met onze Belgische buren in het hotel. Bij een t-shirt printerij laat ik het verjaardagscadeautje voor Mieke maken. Taartjes aan het meer. Beiden hebben we nog steeds last van verkoudheid en gehoest. We kopen multivitaminen.

Mieke komt erachter dat we bij de hotelbaas te veel betaald hebben voor de trekking. Zij laat dat de hotel baas weten en hij is ook niet de beroerdste: we betalen drie van de vijf nachten. Gerechtigheid vindt Mieke. Met Mieke op reis wordt je nooit bekocht.

Annapurna Base Camp Trekking

"Oh my god" roept onze gids, Kamal, 22, uit als hij hoort dat ik 66 ben. In Nepal ben je op die leeftijd blijkbaar stokoud of dood. We staan aan het begin van de trekking waarvoor we naar Nepal zijn gereisd. Mieke maakte in het zelfde berggebied 26 jaar geleden een 20 daagse tocht. Wij doen een 10 daagse, we zijn tenslotte 26 jaar ouder. We lopen dagelijks gemiddeld 5 uur. De eerste dagen stijgen en dalen we veel door een steile vallei met dorpjes en primitieve landbouw, bossen van bamboe en rodondendron. In het bos lopen we tegen een roedel grote grijze apen aan. We durven er eerst niet langs, ook de gids niet. Uiteindelijk wijken de apen voor ons en springen de bomen in. Uit het bos mooie vergezichten met steeds in de verte de besneeuwde 8000-ers van de Annapurna.

Sunrise

De route loopt via een top van 3200 meter: Poon hill. We staan om 5:30 op en klimmen een uur steil omhoog om de zonsopkomst op deze top te zien. We zijn niet de enigen: wel 100 mensen applaudisseren als de eerste stralen boven de bergen uitkomen. 

Per dag passeren zo'n 400 mensen de controleposten. Je moet een permit kopen voor dit gebied. Veel doet denken aan de trekking naar Machu Pichu in Peru. Dorpjes hier in de bergen aan de route zijn geheel overgenomen door het trekkingsgebeuren: alleen maar lodges of theahouses. Het is een sportieve happening van heel veel nationaliteiten van Oost en West. Je ziet hier dat de verhoudingen in de wereld veranderen, bijvoorbeeld aan het grote aantal Chinezen dat hier loopt.

Ook lopen er veel porters op de route met spullen van toeristen en ook alles wat de lodges nodig hebben op hun rug. Alle aanvoer moet te voet. 

Het lopen gaat lekker. Het is pittig, maar goed te doen. Soms is er een pad, meestal zijn het keien en rotsen. Ook veel lange steile steps van rots. Je kijkt voortdurend naar de grond.

Kamal, onze gids

Onze gis is na een paar dagen onder de indruk van mijn loopprestaties op mijn leeftijd. Hij dacht bij de de start: die haalt het nooit, zegt hij nu. Kamal draagt Miekes grote rugzak met onze slaapzakken en ander spul. Wij lopen met dagrugzakken. Hij reserveert steeds slaapplaatsen in een volgende lodges. In de lodge blijkt hij een butler voor ons: haalt thee en regelt al het eten. We kunnen het prima vinden met Kamal. Hij woont bij zijn ouders. Zijn vader is ook gids. Zijn broer werkt bij een oom in India en verkoopt daar Nepalese kleding. Kamal heeft dat ook 4 maanden gedaan, maar is liever gids. Sinds een jaar heeft hij een smartphone. Iedereen heeft hier zo'n relatief erg duur ding.

Meestal hebben we leuke gesprekken en pret met steeds wisselende nationaliteiten. De langdurig reizenden / wereldreizigers zoeken elkaar op. Dat duurt s'avonds niet lang. Om uiterlijk 8 uur gaat iedereen zijn slaapzak in. Het is te koud en verwarming is er niet. Nooit hebben we zo lang in bed gelegen en geslapen.

Ruiger en wilder

Als we hoger komen wordt het landschap ruiger, de vallei smaller, de gletcherrivier wilder en komen we meer onder de besneeuwde hoogste bergketens rondom ons te lopen. Het is schitterend, hier doen we het voor. We steken een gletsjerrest over, nog bevroren, die 20 dagen geleden van heel hoog opeens naar beneden kwam. Het gerucht gaat dat onder het puin twee Maleisiërs liggen. We bereiken Macchapuchhre Base Camp (MBC) op 3700 meter. Het lopen gaat goed, maar het kost mij veel ademhaling om op deze hoogte voldoende oxigen binnen te krijgen. Misschien wat te snel gestegen. Hoogtziekteverschijnselen heb ik niet. Op MBC delen we de kamer met een leuk stel uit Bosnië, verwoede bergwandelaars met een oxigenmetertje. Mijn oxigenniveau blijkt als op zeeniveau! Yes, I'm a sailor! Mieke heeft overigens weer nergens last van. Behalve van de kou, dat hebben we allemaal.

ABC

De laatste  etappe naar Annapurna Base Camp (ABC) startten we om 5:30 in het donker en in de kou. We gaan niet voor de zonsopkomst, dan moeten we al om 4 uur weg. Als het licht wordt zien we dat het bewolkt is. Meestal is het iedere ochtend helemaal blauw. Pech, maar de zon drukt de bewolking deels weg. De beelden zijn er niet minder mooi om. We stijgen door naar 4130 meter en ik moet, ondanks mijn geweldige oxigenlevel, alles uit mijn adem halen om deze top te bereiken. Eenmaal op ABC kom ik bij. Na een ontbijtje dalen we weer af naar MBC, halen daar onze rugzakken op en vervolgen de route terug naar beneden.

Terug

Naarmate we dalen verdwijnt mijn ademprobleem snel. We trekken weer van lodge naar lodge. We hebben enthousiast weerzien met een aantal trekkers. Je komt elkaar steeds weer tegen. Zoals het erg leuke jonge duitse stel Chrissie en Floor, op wereldreis voordat zij aan het werk gaan als leraar. Of het Italiaanse stel hier in de kou op honeymoon. En de Vietnam veteraan, die zegt tegen die oorlog te zijn geweest, met zijn pittige vrouw, beiden in de 70. 

Onder in de vallei nemen we een andere route terug. De laatste dag liggen we eerst in een hotspring onze spieren te verwennen, dan lopen we anderhalf uur naar boven, naar een nieuwe 'halte' voor de bus en jeeps. Eerst moet een nieuwe hangbrug van 280 meter genomen worden. Een bord wijst erop dat je de hangbrug niet op mag als er ezels op lopen. Ook Mieke, hoogtevrees, komt veilig aan de overkant. De nieuwe halte blijkt het eindpunt van een nieuw aangelegde 'weg'. We kunnen mee  met een jeep en  dat is maar goed ook. We snappen niet hoe een bus (weliswaar met vrachtwagenonderstel) over deze kuilenroute komt als onze jeep er al de grootste moeite mee heeft. Opzij gaapt steeds de diepe afgrond, maar dat zijn we inmiddels lopend wel gewend. Na 3 1/4 uur zijn we terug in Pokhara, nemen we afscheid van de gids met een flinke tip en wentelen we ons in de luxe van ons hotel, zoals een warme douche. We did it! Het was een geweldige ervaring.

In Pokhara blijven wij nog drie dagen aan het meer en maken dagwandelingen. Naar een top, met heel veel paragliders. Ze zeggen dat het hier een van werelds beste spots is. De pragliders blijven dan ook mooi op hoogte. En naar een stuppa, een boeddhistische tempel ook boven op een berg.

Bandipur

Met de bus reizen we naar een plaatsje hoog in de bergen, ooit een strategisch handelsoord tussen India en Tibet. Door een nieuwe weg is Bandipur die positie kwijt, maar aan de 'herenhuizen' is de welvaart van toen te herkennen. We maken een wandeling nog verder in de bergen naar een gehucht waar de tijd sinds 1800 heeft stilgestaan: Ramkot. Op de terugweg heb ik bijna de horens van een depressieve stier in mijn kuiten. Ik spring net op tijd weg. In Bandipur blijven we drie dagen. We ontmoeten daar een oud collega van Mieke en haar partner. We wisten dat zij in Nepal zaten, maar dat je elkaar dan treft in een eettentje in een bergdorp is wel heel bijzonder. We eten samen in een gezellig en lekker restaurantje. Het eten in Nepal is overal lekker: Indisch, Nepalees of Chinees.

Terug in Kathmandu

We worden hartelijk verwelkomd door de hotel baas en zijn Italiaanse vrouw in ons hotel in Kathmandu. In de twee resterende dagen bezoeken we het oude stadje Bhaktapur, even buiten Kathmandu, en in Kathmandu de Budha, de grootste boedhistische stupa, sinds China de meeste in Tibet heeft platgegooid. Tenslotte bezoeken we de plek langs de rivier, waar de hele dag doden worden verbrand. Net als wij er zijn vindt er geen crematie plaats. Personeel is zeker in staking i.v.m. cao onderhandelingen 😉.

Nepal zit erop

Onze eerste reisbestemming zit erop. Hoogtepunt was de Annapurna trekking. We zijn al met al aardig vertrouwd geraakt met het Nepalese. Ook  buiten de Himalaya is de natuur prachtig, ruig en onbedorven. Het is het armste land dat we ooit bezocht hebben. Dat maakt je ook wat triest. De ontwikkeling naar een betere levensstandaard lijkt heel heel angzaam te gaan. Het land is veel op zichzelf aangewezen. De landbouw is zeer primitief, alles met de hand en op de rug (een enkele tractor) en voor eigen lokaal gebruik.We zagen onderweg nergens bedrijven groter dan ambachtelijke werkplaatjes en ook geen tekenen van buitenlandse investeringen. We hoorden soms dat familieleden in het buitenland werken, in Quatar en Dubai. In Kathmandu zie je buiten het centrum veel kantoorgebouwen, soms achter nieuwe gevels van dat lelijke rookglas, vol met allerlei bedrijfjes. De smartphonehandel heeft heel Nepal in zijn greep, ook scholieren. Heel veel producten komen uit India. De toeristenbusiness lijkt de belangrijke economische ontwikkeling en die vullen de Nepalezen op eigen wijze in, onder meer met een overkill aan agencys en winkeltjes gericht op de bergwandelende toerist. Ben benieuwd hoe het verder gaat met Nepal.

VOOR FOTO'S EN FILMPJES VAN NEPAL -  KLIK OP DEZE LINK:

https://photos.app.goo.gl/2juHzRpdKqiSjrjz9